‘ผลัดวันประกันพรุ่ง’ เป็นการกระทำหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นได้หลายปัจจัย อย่าง เวลาไร้สมาธิ เหนื่อย เบื่อ ไม่รู้สึกตื่นเต้นสนใจในสิ่งนั้น ๆ การมีภาระรับผิดชอบอื่นอีกมาก ความกลัว กังวลที่จะเริ่มต้นทำในเรื่องไม่คุ้นเคย หรือ ชะล่าใจเชื่อว่าจัดการได้ทันกำหนดเวลา ตลอดจนสภาพอากาศสิ่งแวดล้อม ล้วนเป็นเงื่อนไขจี้ความรู้สึกได้ทุกเมื่อให้เลื่อนปฏิบัติจัดการสิ่งใดสิ่ง หนึ่งออกไปก่อน ซึ่งบ่อยครั้งทำให้ผลลัพธ์ไม่สัมฤทธิ์ดังหวัง หรือ คุณภาพไม่เป็นอย่างตั้งใจ ทั้งยังอาจเสียโอกาสดี ๆ ไป
สำหรับแรงผลักดันกระตุ้นความตื่นตัวประการหนึ่ง คือ ‘การเตือนตนด้วยข้อความ’ โดยเขียนเป้าหมาย สรุปเป็นประโยคสั้น ๆ ลงกระดาษ แล้วนำไปติดไว้ในบริเวณที่เห็นได้ง่าย อย่าง กระจกแต่งตัว โต๊ะทำงาน หรือ ปฏิทิน เปรียบเหมือนสัญลักษณ์ติดตาม ช่วยเตือนถึงระยะเวลาที่กระชั้นชิดเข้ามาทุกขณะ
รวมทั้ง ‘เทคนิคพิชิตงานใหญ่’ บางครั้งเมื่อเกิดการรับ รู้ว่าชีวิตกำลังจะได้รับบทหนักกับภารกิจไม่คุ้นเคย ยาก ขาดประสบการณ์ มักสร้างความตระหนกในความรู้สึก เกิดความวิตกกังวลต่าง ๆ นา ๆ กรณีนี้หลายคนบอกว่า การนำโจทย์นั้นมาแยกย่อยเป็นขั้นตอนทำงาน โดยเริ่มตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนสิ้นสุด แล้วค่อย ๆ ดำเนินการให้ลุล่วงตามลำดับ นอกจากทำให้เห็นปัญหาได้ง่ายเพื่อแก้ไขทันท่วงทีแล้ว ความสำเร็จที่ค่อย ๆ คลี่คลายทีละขั้นนั้น ยังช่วยสร้างความมั่นใจได้ดี
นอกจากนั้น อุปสรรคอย่างหนึ่ง คือ การถูกดึงดูดจากกิจกรรมอื่น ๆ ทั้งจากสภาพแวดล้อมที่ไม่สงบ ยากต่อการสร้างสมาธิจดจ่อ เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ชะงักกลางคันได้ง่าย จึง ‘ควรเลี่ยงออกจากสิ่งล่อตาล่อใจ’ เพื่อให้การโฟกัสเป้าหมายเป็นไปอย่างต่อเนื่อง และราบรื่นขึ้น
ทั้งนี้ ข้อเท็จจริงอย่างหนึ่ง คือ เราไม่สามารถเข้าเส้นชัยตราบใดที่ยังยืนอยู่ที่จุดสตาร์ทไม่เคลื่อนตัว ความสำเร็จก็เช่นกันต้องลงมือคิดทำจึงจะบรรลุผล!.
ขอขอบคุณทีมเดลินิวส์ออนไลน์
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น