แอนดรูว์ คาร์เนกีราชาค้าเหล็กผู้ใหญ่ยิ่ง

บนเส้นทางของความสำเร็จมีความลับต่างๆ มากมายที่เป็นกุญแจไขผ่านเข้าไปยังที่นั้นที่แห่งความสำเร็จ เป็นเหมือนประตูที่คนน้อยคนนักจะไขเข้าไปได้ และนั่นคงไม่ใช่อุปสรรคที่ยากลำบากเกินกำลังสำหรับคนทุกคนที่มีความทะยานและแรงกระตุ้นภายในอันแรงกล้าอย่างแน่นอน…

อาทิตย์นี้ก็จะพาท่านผู้อ่านไปรู้จักกับชายผู้ที่ถือได้ว่าเป็นราชาแห่งเหล็กกล้าที่ประสบความสำเร็จที่สุดในครั้งอดีตเลยก็ว่าได้ ในช่วงชีวิตของเขาผู้นี้ แม้ว่าเขาจะได้เรียนหนังสือในโรงเรียนเพียงสี่ปีเท่านั้น….อะไรคือสิ่งที่ชายผู้นี้ได้ยึดหลักในการใช้ในการดำเนินชีวิตของเขา เขาคือ แอนดรูว์ คาร์เนกี เรามารู้จักกับชายผู้นี้กันดีกว่าครับ

แอนดรูว์ คาร์เนกีถือกำเนิดมาในครอบครัวที่ถือได้ว่ายากจนที่สุดครอบครัวหนึ่ง เป็นครอบครัวเล็กๆ ในเมืองดันเฟอร์นไลน์ สก๊อตแลนด์ กระท่อมหลังเล็กคือชายคาที่พักอาศัยของครอบครัวคาร์เนกี พวกเขาไม่มีแม้กระทั่งเงินจะจ่ายค่าทำคลอดบุตรของพวกเขา และต่อมาพวกเขาได้ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่สหรัฐ พ่อของเขาทอผ้าปูโต๊ะเร่ขายตามบ้านเรือนต่างๆ ส่วนแม่ก็รับจ้างซักผ้าและเย็บรองเท้าให้กับช่างทำรองเท้า เธอทำงานหนักมาก เพราะต้องกลับมาดูแลบ้านและแอนดรูว์อีก เธอทำงาน 16- 18 ชั่วโมงต่อวันเลยทีเดียว…และนี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่แอนดรูว์รักและเคารพแม่ของเขาอย่างมาก ในช่วงวัยหนุ่มเขายังได้สัญญากับแม่ของเขาด้วยว่า เขาจะไม่แต่งงานตราบเท่าที่แม่ยังคงมีชีวิตอยู่…เขาทำได้ตามนั้นจริงๆ …

สมัยเด็กแอนดรูว์ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนเพียงสี่ปีเท่านั้นและต้องออกมาช่วยครอบครัวทำงานหาเลี้ยงชีพ เขามักจะพูดกับแม่เสมอว่า “แม่จ๋า ฉันจะต้องรวยในวันหนึ่ง แล้วแม่จะได้มีกระโปร่งแพร มีคนใช้ และมีรถม้าเป็นของแม่เอง”…เขาพูดเสมอว่า เขาได้รับมรดกทางสมองทั้งหมดจากแม่ของเขา ความรักและศรัทธาอันแรงกล้าที่ตัวเขามีต่อแม่เป็นสิ่งกระตุ้นอย่างแรงในการสร้างฐานะที่ร่ำรวยของเขา…

หลังจากที่เขาได้ย้ายเข้ามาอยู่ในสหรัฐ แอนดรูว์ได้เริ่มทำงานซึ่งเป็นงานแรกของเขาในบริษัทส่งโทรเลขแห่งหนึ่ง เขากลัวว่าเจ้าของจะไล่เขาออกเพราะว่าเขาไม่รู้จักสถานที่ของผู้รับว่าอยู่ตรงไหน เขาจึงต้องขยันกว่าคนอื่นในการศึกษาเกี่ยวกับโทรเลขและต้องท่องจำชื่อที่อยู่ของบริษัทห้างร้านในย่านที่เป็นธุรกิจของเมือง…เขาอยากเป็นนักโทรเลข

เช้าวันหนึ่งเขามาทำงานเช้าเหมือนปกติ แล้วมีสัญญาณโทรเลขเร่งด่วนเข้ามา แต่ในเวลานั้นไม่มีผู้ใดอยู่เลย เขาจึงต้องรับและส่งไปยังผู้รับเอง…นั้นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นพนักงานรับส่งโทรเลขและยังได้ขึ้นเงินเดือนอีกเท่าตัว เขายังคงทำหน้าที่ของเขาอย่างกระตือรือล้นเป็นปกติ…ต่อมาบริษัทรถไฟนี้ก็ได้สร้างสายโทรเลขของเขาเอง แอนดรูว์จึงได้เป็นพนักงานโทรเลขของที่นี้และก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการ และเป็นผู้อำนวยการในเวลาต่อมา…

ความสำเร็จของแอนดรูว์ คาร์เนกีไม่ได้อยู่แค่ตรงนี้ แต่เขาคือนักลงทุนที่มีสายตาที่กว้างไกลมองเห็นสิ่งที่จะทำประโยชน์ให้แก่เขาได้ในอนาคต และเป็นคนที่บริหารคนได้ยอดเยี่ยมคนหนึ่งเลยทีเดียว เพราะเขาสามารถที่จะกระตุ้นให้คนอื่นทำงานด้วยความกระตือรือล้น และก็ทำให้คนไม่น้อยที่ร่ำรวยเป็นเศรษฐี….

ในช่วงแรกที่เขาได้ลงทุนทำธุรกิจนั้น เป็นเหตุบังเอิญก็ว่าได้ เขาได้พบนักประดิษฐ์ท่านหนึ่งที่นั่งรถไฟโดยสารไปข้างๆ เขาได้เห็นแบบสิ่งประดิษฐ์ที่นักประดิษฐ์ให้เขาดู นั่นคือแบบของรถนอนในสมัยนั้น เขาคิดว่าน่าจะทำรายได้และไปได้สวย เขาจึงตัดสินใจกู้เงินเพื่อมาเปิดบริษัททำรถนอนทันที ผลก็คือว่าเขาประสบความสำเร็จในการทำธุรกิจนี้ดีมาก เขามีรายได้เฉพาะในธุรกิจนี้ถึงปีละ 5,000 เหรียญเลยทีเดียวด้วยวัย 25 ปีเท่านั้นเอง และอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เขาได้เห็นถึงความเป็นไปได้ของธุรกิจคือ สะพานไม้รถไฟถูกไฟไหม้ซึ่งทำให้การเดินทางรถไฟต้องถูกชะงักไปหลายวันทีเดียว เขาเห็นควรที่จะต้องมีสะพานเหล็กแทนสะพานไม้เสียที จึงได้ตัดสินใจกู้เงินมาเปิดบริษัททำสะพานรถไฟเหล็กทันที เขาก็ประสบความสำเร็จอีกเช่นเคย และก็ยังมีการรวมทุนกันซื้อฟาร์มที่มีบ่อน้ำมันรอบๆ เขามีผลตอบแทนในการลงทุนในการนี้อีก….

และในยุคของสงครามกลางเมืองที่กำลังดุเดือดนี้เอง แอนดรูว์ได้ลงทุนในด้านเหล็กกล้าซึ่งเป็นการลงทุนที่ทำให้เขาได้ชื่อว่าเป็นราชาแห่งเหล็กกล้าเลยทีเดียว เขาประสบความสำเร็จอย่างมากกว่าครั้งก่อนๆ มา เขาบอกว่าแม้ว่าเขาจะมีความรู้ในเรื่องของเหล็กกล้าเพียงน้อยนิด แต่คนรอบข้างเขาสิมีความรู้ในเรื่องของพวกนี้ดี เขาเพียงแต่บริหารจัดการให้คนเหล่านั้นกระตือรือล้นในงานที่กระทำและทุกคนก็ได้ผลกำไรในการลงทุนนั้น…เขาเหมือนเป็นคนที่ช่วยให้คนอื่นร่ำรวยขึ้นมามากทีเดียว…นี่คือโอกาสที่เขามองเห็นและไขว่คว้ามันเอาไว้ ด้วยประสบการณ์และการเรียนรู้กับมันทีละน้อย….เขาแต่งงานหลังจากมารดาของเขาเสียชีวิตลง หลังเขาอายุได้ห้าสิบกว่าปี เขามีบุตรหนึ่งคน

อีกเรื่องที่แอนดรูว์ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่น่ายกย่องเป็นอย่างยิ่งอีกคนหนึ่ง คือเขาบริจาคเงินและสิ่งของให้แก่โบสถ์ต่างๆ เป็นเงินรวมทั้งสิ้น 365 ล้านเหรียญทีเดียว หนังสือพิมพ์ถึงกับลงประการแข่งขันชิงรางวัลกันสำหรับผู้สามารถแนะนำเขาได้อย่างดีเยี่ยมว่าจะบริจาคเงินกองโตของเขาให้เป็นประโยชน์ได้โดยวิธีใด เพราะเขาประกาศตัวเองว่า เป็นการอับอายขายหน้าที่จะตายในฐานะคนมั่งคั่งร่ำรวย…

น้อยคนเหลือเกินที่จะรู้และเข้าใจในสิ่งที่ชายผู้นี้สัมผัสได้…กุญแจสำคัญที่จะไขประตูนี้ได้…คนทุกคนมีกันอยู่แล้ว แต่อยู่ที่ว่าคุณต้องหามันให้เจอก่อนนะสิครับ